สวัสดีค่ะ หลังจากได้อ่านปัญหาของทุกคนมานาน ก็เลยอยากแชร์ปัญหาของตัวเองบ้าง
ตอนนี้เราอายุ 19 ปีค่ะ ฐานะทางบ้านค่อนข้างจัดสน
ครอบครัวของเรามีแม่เป็นผู้นำค่ะ รับภาระทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์
ค่าเทอม ภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่างในครอบครัว และมีพ่อที่ไม่เอาไหนแบบของแท้เลยอาศัยอยู่ด้วยค่ะ
เรื่องเหล้า บุหรี่นี่ครบค่ะ เมียน้อยนี่ไม่ต้องพูดถึง แถมยังได้มีลูกไวอีกคอกนึงอีกต่างหาก
ตั้งแต่เราเดกจนกระทั่งโตมาก็โตมาพร้อมกับภาพที่พ่อเมากลับบ้านตอนดึกๆแล้วเรียกแม่ลงไปทำร้ายตบตีค่ะ
บางทีนึกครึ้มไรขึ้นมาอุ้มเราตอนเด็กๆไปนอนห้องป้าแล้วเอามีดอีโต้ขึ้นมาจะเฉาะหัวป้าก็มีค่ะและอีกหลายๆภาพเหตุการณ ซึ่งก็ถือว่าเราโตมากับปัญหาเหล่านั้น ซึ่งตอนนี้สุขภาพพ่อก็ไปทางแย่มากเนื่องจากบุหรี่ที่สูบทุกวัน และจากการที่ไม่ยอมรับว่ากำลังเป็นมะเร็งทำให้ไม่ยอมไปหาหมอ
ซึ่งทุกอย่างก็ดูแย่ลงเรื่อยตั้งแต่เราเกิด จนคงที่แย่เหมือนเดิมตอนนี้ค่ะ
ส่วนแม่ของเราผ่านการล้มละลายกับพ่อจากธุรกิจของพ่อ ทำให้ตอนนี้ใช้ชื่อของตนในการทำธุระอะไรไม่ได้ รวมทั้งหนี้สินของแม่ที่รวมๆ แล้วเกือบล้าน ที่ยืมคนนู้นคนนี้มา และด้วยรายจ่ายที่มีมากกว่ารายรับ เพราะแม่หาเงินคนเดียวทำให้ไม่สามารถใช้หนี้ได้หมดสักที
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเรารู้สึกว่า เราจมอยู่กับปัญหาพวกนี้นานเกินไปแล้ว นี่นับสิบปีแล้วปัญหาเป็นยังไงก็ยังอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เราอายุสิบเก้า ไม่มีห้องส่วนตัวนอนกับแม่ไม่เท่าไหร่ แต่มีพ่อมานอนด้วย เราแค่รู้สึกว่าเราก็เป็นผู้หญิง เราอยากมีพื้นที่ส่วนตัว อยากทำอะไรก็ได้ในพื้นที่เล็กๆนั้นที่เป็นของเรา ครอบครัวเราเคยพากันไปดูบ้าน แต่ยังติดภาระหนี้สินที่ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ส่วนแม่ที่มีปัญหาตอนนี้จะเป็นเรื่องมองโลกในแง่ลบค่ะ เราเป็นคนค่อนข้างชอบอ่านหนังสือ เวลาอ่านหนังสือจบหัวจะเปิดมากแต่พอเข้าไปหาแม่ มันจะรู้สึกเหมือนความคิดที่สวนทางกัน ทำให้เรามีความรู้สึกที่ไม่อยากเข้าหา อยากที่จะอยู่คนเดียว อยู่กับความคิดตัวเองซะมากกว่า ส่วนแม่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ แต่เท่าที่สังเกตก็ไม่เคยเอาออกมาใช้สักทีค่ะ
แม่ชอบพูดคำว่า บ้านคนนี้เค้ารวย บ้านเราไม่รวย บ้านคนนี้เค้าสบายดีนัฝะทำนองนี้ เราแค่รู้สึกว่า ทำไมไม่คิดว่าลองพยายามทำให้ไปถึงตรงนั้นดูบ้าง
ตอนนี้เรากำลังปิดเทอมและก็พอมีงานทำ ก็มีความคิดที่ว่าอยากจะพยายามเก็บตังเอาไว้ให้ได้เยอะๆ ค่ะ แน่นอนว่าเราก็ต้องมีความฝัน กับอายุที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆของเรากับปัญหาเดิมๆที่ไม่เคยเปลี่ยนไปซักที อยากจะทำนู่นทำนี่หลายอย่างแต่กับที่บ้านที่หาคำว่าสมาธิไม่เจอเลยก็แอบท้อใจค่ะ
ยังไงนี่ก็เป็นปัญหาของเราที่อยากแชร์นะคะ เราไม่เคยเล่าหรือระบายปัญหาให้ใครฟังเลยเพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นต้องมาเครียดกับเรา แต่ช่วงนี้มีหลายเรื่องให้วุ่นวายใจบวกกับความอ่อนแอช่วงสองสามวันนี้ที่รู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว แต่สำหรับตัวเราพอมองย้อนกลับไป อยู่ได้ไม่เสียคนไปไกลอย่างตอนนี้ก็ภูมิใจแล้วค่ะ ถือว่าผ่านปัญหาที่เด็กเล็กไม่น่าจะรับไหวแต่เราก็อยู่ได้มาแล้ว
อาจจะยาวเกินไป แต่ก็ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ
ท้ายนี้ขอบคุณสำหรับแนวคิดในการใช้ชีวิตของทุกๆคนค่ะ โล่งเบย5555
ครอบครัวมีภาระการเงินค่ะ
ตอนนี้เราอายุ 19 ปีค่ะ ฐานะทางบ้านค่อนข้างจัดสน
ครอบครัวของเรามีแม่เป็นผู้นำค่ะ รับภาระทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์
ค่าเทอม ภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่างในครอบครัว และมีพ่อที่ไม่เอาไหนแบบของแท้เลยอาศัยอยู่ด้วยค่ะ
เรื่องเหล้า บุหรี่นี่ครบค่ะ เมียน้อยนี่ไม่ต้องพูดถึง แถมยังได้มีลูกไวอีกคอกนึงอีกต่างหาก
ตั้งแต่เราเดกจนกระทั่งโตมาก็โตมาพร้อมกับภาพที่พ่อเมากลับบ้านตอนดึกๆแล้วเรียกแม่ลงไปทำร้ายตบตีค่ะ
บางทีนึกครึ้มไรขึ้นมาอุ้มเราตอนเด็กๆไปนอนห้องป้าแล้วเอามีดอีโต้ขึ้นมาจะเฉาะหัวป้าก็มีค่ะและอีกหลายๆภาพเหตุการณ ซึ่งก็ถือว่าเราโตมากับปัญหาเหล่านั้น ซึ่งตอนนี้สุขภาพพ่อก็ไปทางแย่มากเนื่องจากบุหรี่ที่สูบทุกวัน และจากการที่ไม่ยอมรับว่ากำลังเป็นมะเร็งทำให้ไม่ยอมไปหาหมอ
ซึ่งทุกอย่างก็ดูแย่ลงเรื่อยตั้งแต่เราเกิด จนคงที่แย่เหมือนเดิมตอนนี้ค่ะ
ส่วนแม่ของเราผ่านการล้มละลายกับพ่อจากธุรกิจของพ่อ ทำให้ตอนนี้ใช้ชื่อของตนในการทำธุระอะไรไม่ได้ รวมทั้งหนี้สินของแม่ที่รวมๆ แล้วเกือบล้าน ที่ยืมคนนู้นคนนี้มา และด้วยรายจ่ายที่มีมากกว่ารายรับ เพราะแม่หาเงินคนเดียวทำให้ไม่สามารถใช้หนี้ได้หมดสักที
ที่เรามาตั้งกระทู้นี้เพราะเรารู้สึกว่า เราจมอยู่กับปัญหาพวกนี้นานเกินไปแล้ว นี่นับสิบปีแล้วปัญหาเป็นยังไงก็ยังอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เราอายุสิบเก้า ไม่มีห้องส่วนตัวนอนกับแม่ไม่เท่าไหร่ แต่มีพ่อมานอนด้วย เราแค่รู้สึกว่าเราก็เป็นผู้หญิง เราอยากมีพื้นที่ส่วนตัว อยากทำอะไรก็ได้ในพื้นที่เล็กๆนั้นที่เป็นของเรา ครอบครัวเราเคยพากันไปดูบ้าน แต่ยังติดภาระหนี้สินที่ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ส่วนแม่ที่มีปัญหาตอนนี้จะเป็นเรื่องมองโลกในแง่ลบค่ะ เราเป็นคนค่อนข้างชอบอ่านหนังสือ เวลาอ่านหนังสือจบหัวจะเปิดมากแต่พอเข้าไปหาแม่ มันจะรู้สึกเหมือนความคิดที่สวนทางกัน ทำให้เรามีความรู้สึกที่ไม่อยากเข้าหา อยากที่จะอยู่คนเดียว อยู่กับความคิดตัวเองซะมากกว่า ส่วนแม่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ แต่เท่าที่สังเกตก็ไม่เคยเอาออกมาใช้สักทีค่ะ
แม่ชอบพูดคำว่า บ้านคนนี้เค้ารวย บ้านเราไม่รวย บ้านคนนี้เค้าสบายดีนัฝะทำนองนี้ เราแค่รู้สึกว่า ทำไมไม่คิดว่าลองพยายามทำให้ไปถึงตรงนั้นดูบ้าง
ตอนนี้เรากำลังปิดเทอมและก็พอมีงานทำ ก็มีความคิดที่ว่าอยากจะพยายามเก็บตังเอาไว้ให้ได้เยอะๆ ค่ะ แน่นอนว่าเราก็ต้องมีความฝัน กับอายุที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆของเรากับปัญหาเดิมๆที่ไม่เคยเปลี่ยนไปซักที อยากจะทำนู่นทำนี่หลายอย่างแต่กับที่บ้านที่หาคำว่าสมาธิไม่เจอเลยก็แอบท้อใจค่ะ
ยังไงนี่ก็เป็นปัญหาของเราที่อยากแชร์นะคะ เราไม่เคยเล่าหรือระบายปัญหาให้ใครฟังเลยเพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นต้องมาเครียดกับเรา แต่ช่วงนี้มีหลายเรื่องให้วุ่นวายใจบวกกับความอ่อนแอช่วงสองสามวันนี้ที่รู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว แต่สำหรับตัวเราพอมองย้อนกลับไป อยู่ได้ไม่เสียคนไปไกลอย่างตอนนี้ก็ภูมิใจแล้วค่ะ ถือว่าผ่านปัญหาที่เด็กเล็กไม่น่าจะรับไหวแต่เราก็อยู่ได้มาแล้ว
อาจจะยาวเกินไป แต่ก็ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ
ท้ายนี้ขอบคุณสำหรับแนวคิดในการใช้ชีวิตของทุกๆคนค่ะ โล่งเบย5555